SPISKOWNIK

Stara Gitara – rzecz na temat asertywności Będąc dzieckiem, jak chyba każdy marzyłam by mieć gitarę i to jedno jak się okazuje z wiekiem nie mija. Mieszkając u rodziców miałam sąsiada, który speł to marzenie. Sąsiad, wówczas nastolatek miewał różne pasje. Kochał rap, jeździł na deskorolce i przesiadywał z ziomeczkami na klatce schodowej. Nienawidziłam jego pasji, aż pewnego dnia nad moją głową rozległ się dźwięk gitary. Choć średnio mu wychodziło, uwielbiałam niedziele gdy uczył się grać na   gitarze, której dźwięki wypełniały, także mój dom. Z czasem było coraz więcej rapu i deskorolki, ziomeczków a coraz mniej gitary. Aż pewnego dnia całkiem zamilkła. Pewnej soboty, wynosząc śmieci po 2 latach wsłuchiwania się w jej spokojne dźwięki wreszcie zobaczyłam ją. Była po prostu piękna. Czarna, lakierowana, dostojna i elegancka. Stała cicho oparta o ścianę w swoim czarnym pokrowcu. Nikomu nie potrzebna ale ustawiona tak, by ktoś jednak mógł skorzystać. Zakochałam się ...

Ostatnich kilka dni spędziłam ze znajomym, który o patologiach wie zdecydowanie więcej niż inni. Sam dziś zupełnie normalny człowiek. Samotny Ojciec dwójki dzieci, na których świadectwach są czerwone paski. Jakoś wiąże koniec z końcem. W domu przesadny porządek. Byle jak ale coś tam ugotowane. Opowiadał mi o swojej przeszłości i o tym jak żyją jego znajomi. Nie mieści mi się w głowie, że człowiek w moim wieku, silny zdrowy, 40 latek mieszka w melinach gdzie ze stołu się zrzuca a nie sprząta. Gdzie kranu się nie odkręca bo wanna robi za śmietnik rzeczy. Nie mogłam uwierzyć, że są domy gdzie ludzie nie myją się po 2/3 tygodnie. A to dopiero początek tej góry. Pluskwy, gruźlica, picie najtańszego alkoholu i palenie najgorszych papierosów. Wysłuchałam tez opowieści o więzieniach, o znaczeniu każdego słowa i tatuażu. Dowiedziałam się, że więzień przeciętnie nawet raz w tygodniu nie bierze prysznica i czasem nawet raz na godzinę nie opuszcza celi. Przez 3 wieczory nasłuchałam...

Uciec od problemów można tylko je rozwiązując Nie da się uciec od problemów. Rozwiązane sznurowadło w budzie nie zawiązuje się samo tylko dla tego, że nie patrzymy na buty. Ono wciąż jest rozwiązanym sznurowadłem, i wciąż stwarza zagrożenie, nadepniemy i się przewrócimy. Wyciszony telefon nie przestaje dzwonić tylko dla tego, że go nie słyszymy. Wręcz przeciwnie. Osoba dzwoniąca tym bardziej jest zdenerwowana i tym bardziej chce wyjaśnić sprawę. Nie spłacone długi nie nikną tylko dla tego, że olewamy natrętnego windykatora. Wręcz przeciwnie wściekły tym większe nalicza odsetki, powiększając ów dług. Za zamkniętymi drzwiami nie schronisz się przed problemami. One wciąż są z drugiej strony i   nie kontrolowane rosną w siłę. Od nie rozwiązanych spraw po prostu nie da się uciec. Można nie odbierać listów, meili, telefonów. To nie jest rozwiązanie tylko uciekanie i zdobywanie odsetek od problemu, które tylko go powiększają. Jedyna możliwość by pozbyć się pr...

Droga do sukcesu Wbrew obiegowej opinii ludzie sukcesu nie śpią do południa i nie robią nic wydając jedynie rozkazy pracownikom. Ludzie sukcesu wstają codziennie przed wszystkimi. Nim wypiją poranną kawę, podnoszą poziom endorfin biegając lub skacząc na siłowni. Wbrew wszystkiemu, co myślą wszyscy, którzy sukces szefa kwitują zdaniem „nakradł się więc ma” to właśnie ci ludzie pracują najdłużej, najwięcej i najciężej. Przymierzając się do roli kobiety sukcesu ponad 6 lat oduczałam się wstawania po 9 i zasypiania po 1 w nocy. Ponad 2 lata poświęciłam na naukę tego jak powinien wyglądać umysł i plan dnia milionera. Czytając biografie prawdziwych sław zrozumiałam, że moje problemy przy tym co oni przeszli nim wdrapali się na szczyt to pikuś. Nie żebym jakoś strasznie chciała mieć drogi wóz i super drogie ciuchy. Dla mnie to tylko zbędne gadżety. Metki z ubrań mnie drapią, więc i tak zwykle je urywam nim ktokolwiek zdąży je zauważyć. Jeżdżę 20 letnią Wektrą, którą uwie...

Motywacja, demotywacja, presja Motywacja to cudowny termin, stosowany by zwiększyć osobistą efektywność. Termin na tyle potrzebny i pożądany, że stał się wręcz segmentem gospodarki generującym całkiem spore zyski. Motywują wszyscy, co w dzisiejszych czasach jest dziecinne proste. Jeśli jesteś dostatecznie sprytny i zdeterminowany, możesz zarabiać i robić karierę nie wychodząc w domu. Wystarczy chwilę popaplać do komputera a pieniądze same lecą. Choć właśnie zjechałam wszystkich internetowych kołczów, w tym samą siebie, uwielbiam ich wszystkich słuchać. Co więcej, na rozwój wydaje całe mnóstwo pieniędzy. Uwielbiam ich, każdy wnosi coś innego, każdy odpowiada na inne pytania, każdy coś daje lub przypomina rzeczy na które sama z jakiegoś powodu nie wpadłam. Kuba B. Bączek, spokojnym tonem uczy mnie, iść przez życie z uśmiechem niczym radosny Epikurejczyk. Kołcz Majk, zmusza do działania, krzycząc to swoje „dociśnij”, Ewelina, z urzekającej uspokaja mówiąc o Bogu i pięknie kobi...

Chaos, poczucie beznadziei, wreszcie nerwica, natłok myśli i wewnętrzny przymus. Co jakiś czas, do naszego życia wkradają się mniejsze i większe chochliki. Wywracają one całe nasze życie do góry nogami. Płoszą spokojne konie, wyrywają uśpione emocje z wnętrza naszej duszy. To bardzo dobrze, że czasem wszystko się wali, zmienia, wybudza nas ze snu i komfortu. Tracimy grunt pod nogami nie tylko ze złych powodów. Dobrze zdarzenia, potrafią zestresować czasem wręcz mocniej niż, te złe. Czasem poprostu zdajemy egzamin, wokół którego upłynął ostatni rok i zwyczajnie nie wiemy co teraz. Czasem przychodzi na świat nowy członek rodziny i choć jest cudownie to jednak, życie jest całkiem inne niż je znamy. Czasem kogoś tracimy, partnera, przyjaciela, prace. A czasem dostajemy prace, która zupełnie zmienia nasz rytm dnia i życia. Bywa, że w ulubionym miejscu medytacji, ktoś buduje wielki blok. Tych sytuacji jest nader wiele. A każda z nich tak samo wprowadza chaos i zamęt w nas...

Wciąż szukam altruisty, który umie pogodzić to, co dla niego dobre z tym czego oczekuje od niego świat. Wciąż szukam odpowiedzi, jak żyć dla innych, nie zatracając w tym wszystkim siebie samej. Pewien młody artysta kiedyś, tak ładnie to ujął, że my artyści skazani jesteśmy na smutek. Mój ulubiony mentor, zaś uznał, że jeśli chcesz coś w życiu osiągnąć musisz zostać sam. Musisz byś dziwakiem, który zamyka się w domu z własnymi marzeniami. Który uparcie krocz własną drogą. Sam ze sobą z własnymi planami i marzeniami. Czy zatem by żyć pełnią skazani jesteśmy na smutek i samotność? My artyści tak bardzo kochamy dryfować ponad ziemią snując wielkie palny i marzenia. Mamy te nasze absurdalne wizje. Kochamy tracić czas na nie potrzebne, w dorosłym życiu głupoty.  Od życia chcemy czegoś znacznie więcej. Nie zadowala nas ani wysoka pensja ani luksusowe wakacje. Codzienność jest dla nas ciągle zbyt szara.  Zupełnie jak byśmy nie umieli cieszyć się, z tego co mamy....

Spiskownik 13.07.19 Szczęście jest sumą nieszczęść, które nas ominęły. Rzecz o spłacaniu długów część 1         Wena to narowisty koń, który nigdy nie odpuszcza. Uzależnienie silniejsze niż sama kokaina. Kiedy przed laty tworzyłam pierwsze blogi, po prostu chciałam pisać co mi wena pod palce przyniesie. Dziś chyba wcale nie jest inaczej. Po roku walki, by nie tracić czasu na coś tak absurdalnego jak pisanie o emocjach, znów im ulegam. Znów jestem w transie, który w brew mojej woli coś bez ładu i składu sobie tworzy. Trans. Dokładnie tym jednym słowem nazwała bym to co dzieje się z artystą mówiącym o emocjach. Kultowy spiskownik powstał wieki temu jeszcze gdy pisanie było wylewaniem żali na rodziców i koleżanki ze szkoły, do małego bordowego palmiętnika. Kultowy spiskownik, który odważyłam się publikować już nie był mały ani bordowy. Był blogiem, który sam się bronił. Był też blogiem, który mnie samą obronił. Bardzo długo funkcjo...