SPISKOWNIK

   LISTY DO …   Im bardziej pytałam Zory, o czym chce opowiedzieć tym bardziej u mojego boku stawał On. Spacerował ze mną, pokazywał kolejne murale, szeptał do ucha … napisz coś wreszcie. Im bardziej pytałam Zory, o czym mam napisać tym bardziej czułam ciepło jego spojrzenia. Dziś więc pozwolę Jej napisać list do Wilka, przy którym lubiła przysiadać i za namową którego okryła prawdziwą magie poranka. Człowieka, który kochał włóczyć się po miastach, zbierał murale, kochał Jazz i przez którego pokochała słoneczniki. Kochany Krzysiu, wiem że czytasz – Ty zawsze czytałeś i Ty zawsze przypominałeś, że urodziłam się by pisać. Każdy z postów traktowałeś z namaszczeniem. Na każdy czekałeś. Do każdego zachęcałeś. Zwłaszcza do tego.   Ten więc jest wyłącznie dla Ciebie… Kochany Krzysiu, czy tam gdzie jesteś wolno czytać blogi? Czy tam gdzie jesteś wolno oglądać spektakle, odwiedzać galerie, fotografować murale? Czy tam gdzie jesteś wolno spacerować, włóczyć się bez celu, pozna...

W życiu trzeba być pstrągiem, płynącym pod prąd w górę rzeki. Tymczasem każe nam się być karpiem grzebiącym w mule.   Strasznie mnie denerwują ludzie, którzy próbują decydować o cudzym życiu. Pod płaszczykiem dobrych intencji, podcinają skrzydła, uwieszają do rąk kajdany a do szyj kamienie. Zamykają w dyby marzenia. Decyzje o tym jak ktoś ma żyć zapadają w ich głowach, z ich własnych powodów, ograniczeń, potrzeb i wizji. Wciąż nie pojmuję, jak można być tak beztroskim morderca cudzych marzeń, wizji, ideałów, pragnień. Świat jest pełen toksycznych hejterów. Mam wrażenie, że jest ich w ostatnim czasie cały wysyp. Rozszerzyła się ta zaraza za pośrednictwem internetu na niespotykaną w dziejach wszechświata skałę. Gdyby dziś, żył jakikolwiek dawny wynalazca czy artysta, nie powstało by ani jedno dzieło, ani jeden wynalazek ani nawet ten cały internet.   Ludzie bardzo lubią decydować o cudzym życiu. Wyśmiewają urodę- zabraniają kobiecie być piękną. A przecież czuć to...

  Wszystko co mamy to czas Pszczoła żyje od 30 do 90 dni. W trakcie swojego życia produkuje zaledwie 1 łyżeczkę miodu. Cykl życia os jest jeszcze, krótszy bo zaledwie 12 do 22 dni. Życie tych zwierząt polega na pracy, wykonywaniu zadań dla których się urodziły. Jednak ostatnie dni ich życia polegają na poznawaniu świata, odkrywania miejsca w który pracowały. Co mnie ujmuje to, że osy ostatnie dni swojego życia poświęcają na poznawanie świata, tak po prostu. Wykonały swoje zadanie i odpoczywają podróżując. Ludzie na ostanie lata swojego życia dostają emeryturę. Nie muszą już pracować, ich obowiązki podobnie jak u pszczół czy os zostały wykonane, zatem mogą odpocząć i poznać świat. Po 30 nasze ciało zaczyna nam wystawiać rachunki za to jak było przez nas traktowane, zaniedbywane lub genetycznie skonstruowane. Nasze ciało, surowy sędzia wytyka nam wszystkie błędy. Wytyka nam brak snu, przepracowanie, sposób poruszania. Wytyka nam odległość od życiodajnego tlenu w miejscach nas...

  Sigma i król Mroku   Życiem Zory zdawał się rządzić instynkt i silny pęd ku wolności. Świadoma swej bezbronności, poszukiwała kogoś kto dał by jej poczucie przynależności. Te dwie skrajności czyniły ją ciągle rozdartą miedzy potrzebami serca i duszy a ciała i rozumu. Zora w równym stopniu pragnęła pozostać wolna i niezależna co ważna i ukochana. By pogodzić obie skrajności ze wszystkich podchodzących wilków wybierała te, które pachniały wiatrem. Zakochiwała się w nich bez pamięci, oddając im całe życie, moc, siłę energie. Uciszając własne instynkty, próbowała się dostosować i gdziekolwiek pasować. Serce wilka bije jednak zbyt mocno by umiała się stać psem.   Zora była typem samotnika. Ten przy którym się zatrzymywała musiał kochać samotność możniej niż ona. Wybierała wiec, Wilki silne, mocne, niezależne, zdolne przeżyć same, wolne.   Najbezpieczniej Zora czuła się nocą, gdy wszyscy spali. Przemykała niepostrzeżenie między łowiskami. Nocami nikt ...

  Ona jest mną, ja jestem Nią.   Podróż Biegnącej   Wilkami, kończy się na szczycie samotnej skały, skąd widok rozciąga się na całą jej krainę aż za granice horyzontu.   Zora zawsze była wilkiem, który wolał wędrować samotnie. W stadzie czuła się osaczona, stłamszona, przytłoczona. Wewnętrzny głos zawsze pchał ją w ramiona samotności. Wmawiając, że tylko w uścisku własnych ramion, jest prawdziwie bezpieczna, wolna i do wszystkiego zdolna. Takie bowiem, były jej przekonania, jakie miała doświadczenia.   Zora była białym wilkiem, któremu się nieustannie wydawało, że jest szary. Jej futro lśniło w blasku słońca, a księżyc odbijał się od jej błękitnych oczu.   Ciekawość świata, gnała ja w nieznane, a ona nigdy nie wiedziała gdzie ją to zaprowadzi. Zora była niezwykle radosnym i pełnym życia wilkiem. Tak samo kochała samotne wędrówki jak zabawy z innymi wilkami.   Miała szczególną słabość do silnych czarnych Wilków. Zakochiwała się...

  Piękno kobiecości Po kilku upalnych dniach, wreszcie nadeszła ulewa. Aktualnie burza nie ma siły zapowiadanej w alertach. To raczej silniejszy niż wczoraj wiatr i deszcz. Współczesny świat robi tragedie ze zwykłej burzy, a przecież to normalne, że w lipcu pada deszcz. Choć do spaceru mamy jeszcze godzinę, zabieram psa na wcześniejszy spacer. Na wypadek, gdyby nadszedł zapowiadany armagedon ściągam też kwiaty z balkonu oraz zabezpieczam wszelkie tekstylia. Ubrana w długą sukienkę bez rękawków zabieram psa na ostatni dziś spacer. Z perspektywy 8 piętra mamy sporo czasu. Na dole jednak zaskakuje nas ulewa. Moje nagie ramiona, moje włosy a nawet bielizna są zupełnie przemoczone. Pies próbuje czym prędzej wrócić do domu, ja wprost przeciwnie. Nie mam ochoty chować się przed deszczem. Zwłaszcza tym w którym się chowam, zatapiam ginę. Deszczem, który z tak ożywczą siłą zmywa ze mnie cały ten kurz, brud, chaos i bałagan. Deszcz wprost do studzienek ściekowych zmywa ze mnie ws...

  A można było po dobroci Zdecydowana większość moich wpisów odnosi się do momentów zwrotnych w życiu. Stanowiąc niejako ich klamrę, zakończenie, podsumowanie. Bardzo lubię ten styl pracy samej ze sobą, bo to pomaga uporządkować często bardzo trudny rozdział i jednocześnie go zamknąć. W życiu wyznaję teorie, że wszystko dzieje się dla naszego wyższego dobra. WSZYSTKO! Wiem, jak to brzmi. Już słyszę te wiadra pomyj, że tyle tragedii na świecie a ja tu takie androny naiwnej katoliczki. A tak! Są ludzie, których nieszczęście pokonało. Ale są i tacy, których życiu nadało sens. Nie trzeba daleko szukać… są przecież miliony fundacji, pomagających chorym dzieciom a założonych, przez osieroconych rodziców. Ile tam jest dobra, piękna, serdeczności… Totalnie mnie wzrusza gdy widzę jak ludzie nadają sens własnej tragedii pomagając innym. Z drugiej strony, ile dobra, ciepła dostajemy my sami w tych naszych trudnych chwilach. Nagle znikąd pojawia się jakaś Kasia, Basia, Grześ – cich...

  SŁOWA ZYSKUJA MOC W DZIAŁANIU Mając aspiracje by stać się światowej sławy pisarką, uważałam, że słowa są w życiu bardzo ważne, jeśli nie najważniejsze. Słowa były dla mnie ważniejsze niż czyny, działania, realne doświadczenia. Miało to miejsce zaraz po maturze, gdy pierwszy raz w zyciu doświadczałam bycia lubianą, podziwianą, chcianą, interesująca. Miałam wtedy około 20 lat. Wchodziłam w dorosłe życie, wierząc, że już jestem dorosła i życiowo doświadczona. Był to czas totalnej naiwności i idealistycznej wiary w ludzi, świat, dobro, wartości, prawde. Mierzyłam świat swoimi oczami, zero jedynkowo, bez filtra, bez rozwagi, bez wiedzy jak świat może być okrutny gdy każdą myśli i emocje masz na wierzchu.   Zmysł słuchu odgrywał dla mnie tak bardzo ważną rolę, że na ostatnich stronach mych pamiętników była specjalna sekcja „co o mnie dziś powiedziano” Sekcje wypełniały wyszukane komplementy, gównie od pretendentów do roli jednorazowego kochanka. Sens memu życiu nad...

  Urzekająca recenzja na dziś   W piątym tygodniu roku, w moje ręce trafiła książka o duszy kobiety. Przepełniona cytatami z Biblii, z filmów, anegdotami z życia książka autorstwa małżeństwa Eldrege, pt. „urzekająca”, na dwa tygodnie zabrała mnie w świat kobiecej duszy. To niezwykła podróż o kobiecych emocjach, uczuciach, doświadczeniach. Książka o kobiecej sile, bezradności i pięknie.   Ostatnie 10 stron czytam, myśląc o recenzji, którą chciałabym podsumować tę niezwykłą lekturę. Strona po stronie zaznacza mu kolejny wersy, które, mają znaczenie. Z każdą kolejną stroną, gdy ją czytałam na moim egzemplarzu. Jest coraz bardziej kolorowo. Wszystkie zdają się być ważne, kluczowe dla mnie, dla mojego rozwoju. Szukam tego właściwego cytatu, by podsumować tę książkę. Dla mnie ta lektura, to jedna z najlepszych książek, jakie chyba w życiu przeczytałam. Choć tak niepozorna, nie współczesna. Jakby oderwana od aktualnych trendów i rzeczywistości. Urzekająca to ksią...